Webinar 53 – 22.04.2014 – Klucz do Towarzyskości i 2 Historie Rozwodu

A byłeś kiedyś na weselu sam lub z kimś? Dla mnie te piosenki na weselach są tak wiejskie, discopolowe, że potrafię wytrzymać tak z 3 tańce i idę sobie zrobić przerwę. Stoję wtedy np. pod ścianą i kiwam głową w rytm muzyki, coś sobie sączę, uśmiecham się, macham sobie rączką, tak dryguję. Jestem wyluzowany, mam wylane. Większe stresy w życiu pokonałem, więc presja na tańczenie czy przychodzenie z kimś na siłę nie robi na mnie wrażenia. W każdym razie tańczę tak z 2 do 3 utwory i idę sobie postać pod ścianą lub posiedzieć przy stoliku, bo ta muzyka jest zbyt denna. Nie czuję tego. Mogę się przełamać i rozchulać, powygłupiać tak z 10 do 15 minut, kilka piosenek, potem 30 minut przerwy.

Poza tym na weselu co godzinę, półtora jest podawane jakieś nowe jedzenie, więc szkoda byłoby przegapić, bo degustować akurat lubię. W każdym razie ogrom czasu spędza się przy stole, a tańce to są takie przerywniki między posiłkami i tak aż do oczepin o północy, które też są pełne idiotycznych zabaw z pończochami i innymi głupotami, na które nawet głupio mi jest patrzeć, czuję się zażenowany, więc i tak jestem wtedy przy stolikach i rozmawiam z ludźmi, którzy tam siedzą, bo zwykle część osób nie interesują oczepiny i te durne zabawy, więc tylko popatrzą chwilę i idą do stolika. Ja przynajmniej miałem zwykle wokół siebie kilka osób z mojego pokolenia lub młodsze, które uważają te zabawy za tak głupkowate, że nawet nie chce im się na patrzeć.

Dopiero po północy zaczyna się taka full dyskoteka do rana, non stop tańce, ale ja jestem wykończony maksymalnie między 2 a 3 i jadę do domu, bo zwykle jestem kierowcą, a gdybym nie był kierowcą, to na pewno starsze osoby i niektórzy goście muszą jechać wcześniej, więc się zbierają o 1, 2, 3. W sumie nie ma tego tańca tak dużo. Poza tym nie chce się spocić i być mokrym. Dlatego 3 utwory to jest taki maks, a potem muszę wyluzować, dryguję, kiwam głową, uśmiecham się, obserwuję parkiet, jeśli bliskie mi osoby dalej tam tańczą. Potem też się zmęczą i idziemy do stolika albo gdzieś pogadać. Nie ma tego tańca wcale dużo. Więc silenie się na posiadanie partnerki na wesele nie jest żadną koniecznością, skoro tańczę po 3 utwory i idę odpocząć. A jak jestem z partnerką, to ona też nie chce się spocić, więc po 3 utworach też zaczyna się uspokajać.

Przy stoliku świetnie mi się rozmawia z młodymi parami. Nieraz są to właśnie takie pary z łapanki, że poznali się wczoraj albo tydzień temu itp. a siedzą na tym weselu, jakby byli jakimś związkiem a wcale nie są. A inni są narzeczonymi dla siebie i sobie rozmawiamy o życiu, emigracji, nieruchomościach, wakacjach, związkach itd. życiowe tematy. Po prostu za chiny nie widzę konieczności posiadania partnerki na weselu, bo świetnie potrafię się zachować i odnaleźć samemu. A gdy mi rodzina robił jakąś presję, to tym bardziej mam ochotę na przekór zrobić tak, jak ja uważam, że mi dobrze.

Z jakiej paki mam robić to, co oni mi wmawiają, skoro sami prezentują poziom świadomości ameby. Pozostaje uśmiechać się i żartobliwie zgadzać się ze wszystkim, co będą mi mówić. Ja spędzę świetnie czas tak czy siak. Z niewłaściwą lub niechcianą przeze mnie partnerką spędziłbym gorzej czas niż jakbym poszedł sam, więc już wolę sam. Z przyjaciółką to już w ogóle czułbym się, jak mega łajza, bo wszyscy by się gapili, aprobowali ją, jakby gratulowali wewnętrznie, że kogoś mam, a ja bym wiedział, że to tylko przyjaciółka, która ma mnie de facto w du*ie pod kątem seksualnym, romantycznym, uczuciowym i przyszła w ramach jakiejś przysługi, grzeczności, kumpelstwa. Dopiero w takiej sytuacji moje poczucie wartości obrywa mocno po głowie, bo czuję się wtedy, jakbym nie miał siły sprawczej do tego, żeby mieć pociągającą mnie kobietę, której się podobam, więc muszę przed ludźmi udawać, że mam jakąś, a ona tak naprawdę traktuje mnie, jak przyjaciółkę. Takie akcje wyniszczałyby moje poczucie wartości. Wziąłem przyjaciółkę na studniówkę, bo do poloneza, to szkoda by było stać z boku, przy stolikach też wszyscy w parach, a ja bym był sam oraz w wieku nastoletnim ciężko jest się oprzeć tej presji równieśniczej, żeby jednak być tam sam samemu.

A na weselach nie ma żadnej presji rówieśników ani nie mamy już po 18 lat, nie jesteśmy pełnymi kompleksów nastolatkami i nie mamy pragnienia przypodobania się rówieśnikom. To rodzina, która podobno powinna nas kochać bez względu na to czy kogoś mamy czy nie. A jeśli nie akceptują mnie takim, jakim obecnie jestem, to ja dziękuję za taką fałszywą rodzinę, przed którą zmuszam się do afiszowania z fałszywą dziewczyną. To wtedy rozważyłbym, czy w ogóle tam przyjść. Mnie osobiście nigdy żadna rodzina do niczego nie zmuszała, nie narzucała w kwestiach kobiet. Presję sam sobie nakręcałem, gdy oni jedynie życzyli mi na urodziny czy na święta jakieś “przyjaciółki od serca”, “wybranki” itp. frazesy, które do pewnego czasu mnie bolały, bo nie miałem pojęcia, jak być atrakcyjnym dla kobiet i nic mi nie wychodziło.

Jak się nauczyłem obycia z kobietami i jak to działa, to na takie życzenia reagowałem akceptacją i uśmiechem. Poza tymi życzeniami nie było sytuacji, żeby mi robili presję na przyłażenie z kimkolwiek, gdziekolwiek. Jeśli Tobie tak gadają, to bym to olał, bo to jest poniżej pasa. Z resztą sami są nieraz po rozwodach albo w beznadziejnych związkach, a będą Tobie doradzać. W każdym razie o wiele lepiej czułbym się na takim weselu samemu niż z upozorowaną dziewczyną.

A najbardziej by mnie wpieniało, jakbym potem musiał każdemu tłumaczyć w różnych sytuacjach: “To nie jest moja dziewczyna”, “To nie jest moja dziewczyna”, “Nie jesteśmy razem”, “Jesteśmy znajomymi/przyjaciółmi” i słuchać ich dalszych komentarzy, mundrości. Szlag by mnie wtedy strzelał. Próby zadowolenia takiej gawiedzi to niekończąca się historia. Przyjdziesz ze stałą dziewczyną, to będą pytać, kiedy ślub. Przyjdziesz z żoną, to będą pytać, kiedy dziecko. Przyjdziesz z dzieckiem, to będą pytać, kiedy drugie dziecko itd. Nigdy się od ich durnych oczekiwań nie uwolnisz. Możesz jedynie się uwolnić mentalnie. Nie próbować zaspokajać ich oczekiwań. Żyć swoim życiem i dla siebie przede wszystkim. Obśmiewać te pytania, zgadzać się z nimi żartobliwie, mówić to, co chcą usłyszeć, że pracujesz nad tym, że za rok, że za miesiąc, że będą pierwsi, którym powiesz o dziewczynie, ślubie lub dziecku, że robisz, co w Twojej mocy itp. ogólniki bez żadnych szczegółów. Złota zasad to: nie dawaj im niczego. Nic. Zero. Żadnych konkretów. Nic.

Reply