Webinar 61 – 16.06.2014 – Jak Pozbyć Się Skrywanej Desperacji
i Przestać Odpychać Kobiety?

Zbyt bardzo generalizujesz te dziewczyny. Dla mnie jednym z najważniejszych mierników przedsiębiorczości jest DOCHÓD! Sam byłem w takiej organizacji studenckiej, ale mój zapał w jej projektach był bardzo minimalny lub wręcz słomiany w porównaniu do dziewczyn, które prowadziły jakieś półroczne i roczne projekty. Zbliżał mi się koniec studiów i potrzebowałem generować DOCHÓD a nie angażować się w jakieś non profit organizacje, szkolenia, konferencje, projekty. Uważałem, że co z tego, że dziewczyna poświęci rok na organizację jakiejś konferencji, skoro dochodu z tego ma zero. A ja potrzebowałem na tamtym etapie życia dochodu.

Rozważałem jakąkolwiek pracę, projekt biznesowy, wyjazd, cokolwiek, byle uzyskiwać dochód. Z brakiem dochodu czułem się źle. Mój czas na zabawę w studenckie eventy non profit uznałem za zakończony. Mogłem się w to bawić na pierwszym lub drugim roku a nie ostatnim! Może to zaowocuje tym dziewczynom, że będą miały bogatsze cv i znajdą lepszą pracę. A może zostaną wykorzystane przez sprytniejszych i nie będą wynagradzane adekwatnie do umiejętności. A może skończą w jakimś urzędzie i będą pracować, jak każdy inny absolwent. W każdym razie nie porównywałem się z nimi, bo uważałem te projekty za dziecinne. Pieniądze miałem zarobione z koszykówki, emigracji, sprzedawania funduszy inwestycyjnych (poliso lokat w ramach mlm) i z prowadzenia szkoleń z języka angielskiego. To były takie moje branże, w których miałem jakieś umiejętności, zainteresowania. Dawało mi to drobne kwoty, wręcz kieszonkowe, ale to był dochód a nie jakaś zabawa w stylu sztuka dla sztuki. Nieraz sobie myślałem, że te wszystkie organizatorki, jakby miały zarobić pieniądze we własnej firmie lub jako handlowiec, to by dopiero zobaczyły, jakie życie jest brutalne. A w takiej organizacji przecież to jest taki symulator prawdziwego życia. Nie ma co porównywać.

Odnośnie pracy i motywacji, to zejdź na ziemię i zacznij dostrzegać wartość pracy samej w sobie. Wolałbym w ostateczności pracować w fabryce i tyrać, nawet rozwozić pizzę niż narzekać na brak kasy, brak pracy, brak zajęć, siedzieć na dupie i nie mieć, co robić i się unosić honorem, że “ja nie chcę szefa”. To postawa typowego obiboka lesera, co ma 2 lewe ręce do roboty i się miga, żeby się nie pobrudzić. W życiu trzeba zapierdzielać! Przynajmniej wtedy ma się satysfakcję, że się coś z tym życiem robi a nie tylko narzeka i unika PRACY. A jak Ci zarobki w “zwykłych pracach” nie odpowiadają, to spróbuj za granicą. Jak nie masz umiejętności specjalistycznych (zaaw. angielski, programowanie, hydraulika, IT, cokolwiek, za co płacą), to albo je zdobądź w rok (jeśli masz na to oszczędności, wsparcie rodziców itp. np. zrób kurs microsoftu, cokolwiek, co Cię interesuje i rozwiązuje REALNE problemy) i zacznij na tym zarabiać.

Tutaj znowu wracamy do tej spekulacji. Spekulacja nie rozwiązuje niczyich problemów, za które ludzie są gotowi zapłacić, więc nie tworzy bogactwa, wartości dodanej. Spekulacja to hazard. A hazard jest tak ustawiony, żeby kasyno zawsze lub prawie zawsze wygrywało. Kasyno jest domyślnie zwycięzcą, a leszcze są dawcami kapitału. Każdy uczciwy nauczyciel biznesu przyznaje, że najpewniejszą droga do polepszenia sytuacji finansowej jest własny interes oraz przypominają, że żaden rentier nie doszedł do swojego kapitału za pomocą spekulacji, hazardu, szczęścia, jakiegoś wytrychu, cudownego systemu, na skróty, tylko doszedł do kapitału własną pracą, tworzeniem wartości, rozwiązywaniem problemów. “Możesz zdobyć w życiu to, co tylko zechcesz, jeśli wystarczającej liczbie ludzi pomożesz zdobyć to, czego oni pragną” – Zig Ziglar.

Zwycięscy, ludzie czynu, kowale swojego losu nie liczą na łut szczęścia, nie spekulują, czy rynek pójdzie w tę czy w tamtą, tylko zakasują rękawy i wytwarzają pomocne dla ludzi dobra, produkty i usługi. Poza tym spekulowanie w dzisiejszych czasach to faktycznie totalna loteria, kasyno, ponieważ ruchy na poszczególnych rynkach są kontrolowane przez bankierów centralnych, więc inwestorzy nawet nie patrzą na żadne fundamenty ekonomiczne, tylko na to, co zrobi bank centralny. Np. amerykański FED sugeruje, że nie podniesie stóp procentowych, to giełda zwyżkuje i ludzie kupują, bo będzie tani kredyt dalej pompował rynki finansowe. FED sugeruje, że podniesie stopy procentowe, to inwestorzy uciekają i powstaje panika, korekta. Rynkami rządzą mocno stopy procentowe dyktowane przez światowe banki centralne. Sztuką dzisiaj jest w ogóle ochronić kapitał, żeby nie zjadła go inflacja albo krach. Żyjemy w czasach “Everything bubble”, czyli bańka na wszystkim. Jest też książka o takim tytule.

Obecnie widać taki trend, jak napisałem, że banki centralne będą próbować zmniejszyć zadłużenie metodą inflacyjną, czyli dalej będą tak drukować, dopisywać walutę, żeby system finansowy nie załamał się pod naciskiem tego zadłużenia i odsetek. Jednak nie wiadomo, jak długo ta metoda będzie działać i czy inflacja się nie wymknie spod kontroli. Nagłe załamanie systemu, jak na Cyprze spowodowałoby panikę, bunt, zamieszki, a to nie do końca jest im na rękę, bo wolą nas gotować powoli, bo im chodzi o kontrolę, społeczeństwo bezgotówkowe a nie o bogacenie się, bo i tak już wszystko mają.

W każdym razie nie dostrzegasz chyba tego problemu, jakim są banki centralne, dodruk waluty, sztuczne manipulowanie stopami procentowymi, niemal zerowe stopy procentowe, bańka kredytowa, ingerencje banków centralnych w poszczególne rynki finansowe. Bardziej dałeś się wciągnąć ludziom, obiecującym cudowne systemy spekulowania w tym zmanipulowanym świecie finansów. Biblia ostrzega, że “MIŁOŚĆ pieniądza jest korzeniem wszelkiego zła”, a wszelcy oszuści czy to światowi czy lokalni kierują się miłością pieniądza a nie chęcią faktycznej pomocy, więc to aż na kilometr śmierdzi, gdy ktoś obiecuje luksusowe życie bez pracy, tylko na spekulacji.

Zgadzam się, że nie należy zawieszać swojego życia w miejscu, bo nadchodzi krach. Jednakże warto się edukować, które aktywa są w bańce, a które są w miarę bezpieczne na czas turbulencji. Metale szlachetne stanowiły ochronę na tego typu okresy inflacji (Ukryte sekrety pieniądza – yt). Starożytny Rzym upadł, bo rozwadniał swoją walutę. Każde mocarstwo, imperium, każdy system i każda waluta umiera poprzez inflację i historia kręci się od nowa. Obecny system trwa już od 1971 roku, gdy Nixon zerwał wymienialność dolarów na złoto. (Film: “Jak bankierzy oszukują ludzi”). To już ponad 40 lat, a zwykle waluty, waluty rezerwowe, światowe, jak dolar trwają jakieś 27 lat. Warto więc chronić kapitał w takich aktywach, jak metale szlachetne (złoto i srebro i w walutach surowcowych, czyli takich państw, które tworzą jakąś wartość i mają w miarę dobre zadłużenie, jak Norwegia, Australia – szukaj “waluty surowcowe na przeczekanie resetu”, poza tym Frank szwajcarski jako centrum finansowe świata i krótkoterminowo dolar, bo w wielu krajach w czasie inflacji dolar pozwalał na zachowanie siły nabywczej. Wszelkie ziemskie bogactwa są bardzo kruche. Metale można zdelegalizować, obłożyć wysokim podatkiem od zysków, straszyć więzieniem i nawet one mogą nie pomóc, jak władza będzie chciała sięgnąć po nas łapę, to będziemy się po lasach chować, żeby nas nie zachipowali.

Nie chodzi o to, żeby rezygnować z zarabiania pieniędzy, tylko świadomości, że pieniądze są środkiem, narzędziem wymiany dóbr i usług, wynagradzania za naszą pracę, nasze produkty, usługi. Pracujemy po to, żeby żyć a nie żyjemy po to, żeby pracować. Chodzi o to, aby nie zafiksować się na unikaniu pracy ani na jakiejś wolności finansowej, która jest nierealna i głupia, bo jak już masz np. milion albo więcej, to nigdy nie wiadomo, kiedy państwo położy łapę na depozytach, nie zwiększy czterokrotnie podatków od nieruchomości, jak to miało miejsce w Grecji czy Indiach czy nie zdelegalizuje czegoś tam jeszcze, np. własności prywatnej w celu ratowania systemu.

A własny biznes ma tę zaletę, że jeśli rozwiązuje on konkretne problemy ludzi, to w nowym systemie, w nowej walucie czy w systemie barterowym (handlu wymiennego) być może znajdą się ponownie klienci na nasz produkt, usługę, umiejętności albo wykorzystamy nasze zdolności i predyspozycje w jakiś podobny sposób, co kiedyś, co pozwoli nam na zarobkowanie i życie.

Szukanie swojej branży i talentów, kształcenie ich to czasochłonny proces. Pytanie, w czym się szkoliłeś przez ostatnie 10 lat? Jeśli w niczym, za co klienci lub pracodawca chcą płacić, to pozostaje pójść do normalnej pracy, a po godzinach nadrobić zaległości i kształcić specjalistyczne umiejętności tworzenia wartości w takich sferach, jak zdrowie, sylwetka, uroda, relacje, wychowanie dzieci, zdrowie na starość, zdrowe odżywianie, reklama, promocja, marketing, sprzedaż, media społecznościowe, programowanie, aplikacje mobilne i wiele podobnych, patrz odcinek nr 10.

Poza tym życie zarobkowe i kobieta to odrębne sfery, ponieważ możesz z kobietą wyjechać do pracy albo na miejscu razem będziecie dążyć do poprawy sytuacji. Jak spotkasz super dziewczynę, z którą będziesz szczęśliwy, to razem ustalicie, czy za rok wyjeżdżacie, czy rozwijacie się w Polsce. A jakbyście się mieli z tego powodu rozstać, to trudno. Bywa.

Jeszcze odnośnie zarabiania i szefa, to oglądam sporo vlogów o życiu np. na Islandii, w Norwegii, w Australii, w Londynie, mam też masę znajomych, którzy wyemigrowali i widzę, że w takich zachodnich krajach ludzie ze zwykłej pracy utrzymują się względnie normalnie, czyli mają na rachunki, na przyjemności i jeszcze trochę zaoszczędzą co miesiąc, co w Polsce jest niemożliwe, ponieważ u nas zarobki są tak niskie w stosunku do cen, że normalne, samotne życie w zwykłej pracy jest praktycznie niemożliwe i przypomina bardziej jakąś wegetację i zaciskanie pasa. Polska w porównaniu do tamtych krajów pod względem zarobków wypada słabo. Widać masę naleciałości postkomunistycznych, koneksji, kolesiostwa, wysokich podatków, kombinowania itd.

Stąd pracowanie w zwykłej pracy w Polsce to dość inny kaliber siły nabywczej niż w innych, bardziej rozwiniętych krajach i nie dziwię się, że młodzi ludzie od tego uciekają i emigrują. Ci na emigracji mówią, że prowadzą tzw. normalne życie i nie mają zamiaru wracać. Nie zawsze mieli lub mają lekko, niekoniecznie pławią się w ekstrawaganckich luksusach, ale stać ich na tzw. normalne życie typu rachunki, samochód, knajpy, zagraniczne wakacje raz do dwa razy w roku i trochę oszczędności, więc takim Anglikom to się nawet nie chce więcej niż to zarabiać, bo tak im dobrze. A w Polsce to trzeba naprawdę być wybitnym, żeby sobie pozwolić na takie normalne życie.

Reply