Webinar 113 – 13.07.2015 – Jak Nie Uzależniać Swojego Poczucia Wartości Od Kobiet?

Cześć Paweł!

Pewnie miałeś już jakieś 5245 podobnych przypadków, ale chciałbym się podzielić swoim najświeższym i jednocześnie się trochę pochwalić. Jest to dla mnie niesamowite i daje mi ogromną motywację do dalszego działania. Dzięki wdrażaniu Twoich materiałów w życie mogę sam napisać o czymś takim a nie tylko czytać i marzyć, żeby mi się kiedyś przydarzyło.

Chodzi o koleżankę ze studiów. Studiuję z nią już drugi rok, ale przez prawie cały pierwszy nie mieliśmy kontaktu, bo ja byłem w innych grupach zajęciowych a ona w innych, a widziałem ją najwyżej raz w tygodniu. Zresztą otaczała się swoimi znajomymi, a ja swoimi i było nam totalnie nie po drodze. To się zmieniło w drugim semestrze, kiedy zaczęliśmy mieć więcej zajęć razem. Zaczęło się od zwykłego “cześć-cześć”.

Ta dziewczyna jest zdecydowanie najbardziej atrakcyjną dziewczyną na moim roku. Brunetka, piękny uśmiech, piękne brązowe oczy, niezła figura… Ma co prawda parę wad. Fajki od czasu do czasu, mogłaby dbać o siebie troszkę bardziej i wyglądać jeszcze lepiej, ale i tak jeżeli chodzi o urodę, to praktycznie nie ma sobie równych wśród innych dziewczyn. Jest jednak w związku i jest nawet zaręczona, o czym sama mówiła, gdy mieliśmy przygotować krótką prezentację o sobie na jedne zajęcia.

Tak jak wcześniej napisałem, zaczęło się od “cześć-cześć?. Potem mieliśmy co jakiś czas wspólne okienka. Ona i ja, ale razem ze mną też niestety paru kumpli, od których nijak nie da się odizolować. Kiedyś tam o czymś rozmawialiśmy, wysłałem jej jakiś link do czegoś tam i zaprosiła mnie do znajomych. Tak nasza znajomość zaczęła się powoli rozkręcać.

Teraz będzie najlepsze. Gdybym nie wiedział o Twoim istnieniu, to wiesz co bym zrobił? Zacząłbym pisać do niej na fejsie pod byle pretekstem, proponować jej notatki za darmo, przymilać się do niej, łazić za nią po uczelni jak cień, chwaliłbym się, jak to nie byłem w USA i czego to tam nie widziałem. Mniej więcej w taki sposób zachowywałem się wcześniej wobec innych ładnych koleżanek.

Ale teraz? Ha, już doskonale wiedziałem co mam robić. Trzymałem i ciągle trzymam ją na dystans. Nie szukam z nią na siłę kontaktu, pierwszy kończę z nią rozmowy, a kiedy już z nią rozmawiam to odchylam się, trzymam kontakt wzrokowy i nie stoję do niej frontalnie. Nie chwalę się jej niczym. Nie adoruję jej. Kiedy Ci kumple próbują się ze mnie przy niej ponabijać, to ja się z nimi zgadzam. Nie pcham się do jej otoczenia.

I wiesz co? To działa. I to jak… Ona sama za mną goni.

W wakacje zaprosiłem ją do wydarzenia, które współorganizowałem, ale olała je. Parę dni temu natomiast powiedziała mi (sama!), że chciała tam przyjść, ale nie mogła i żebym wysłał jej link do fanpage’a, z którego było te wydarzenie, to go polubi. Ja jej mówię, że liczę na to, że jej aktywność na tym lajku się nie skończy, ona tak pół żartem pół serio, że na pewno nie. Wieczorem wrzucałem tam zdjęcia i jeszcze nie skończyłem, a już są 2 lajki od niej. Wiem, że internety i Facebook to głupstwo, ale zaskoczyła mnie jej słowność. Potem na drugi dzień idziemy ja, ona, ci moi koledzy, a ona w pewnym momencie odwraca się od nich, podchodzi do mnie i z taką dumą w głosie mówi mi, że polubiła wczoraj moje 2 zdjęcia i pyta czy widziałem. Ja mówię, z uśmiechem na twarzy, że tak, ale “dlaczego tylko 2? Tam było przecież ponad 30 zdjęć”. Ona taka lekko speszona śmieje się i mówi: “haha, no a miałam każde polajkować?” A ja na to “oczywiście, a co myślałaś?”

Widzę wyraźnie, że nieśmiało próbuje mi imponować. Już jakiś czas temu też podeszła do mnie i zadowolona z siebie oznajmiła mi, że zrobiła coś, o czym wcześniej rozmawialiśmy, ale już nie pamiętam dokładnie o co chodziło. Kupno butów czy coś… Nieśmiało zaczyna mnie pytać czym się zajmuję, kiedy jestem zajęty. Siedzimy na okienku i ona coś mówi do nas. Podnoszę wzrok od laptopa i automatycznie patrzy tylko mi w oczy, jakby mówiła tylko do mnie. Na kumpli nawet nie zerka.

Dla mnie to wszystko wygląda na oznaki zainteresowania, choć nie wykluczam, że jest po prostu bardzo miła, bo jest osobą miłą i to nie tylko dla mnie. Co o tym sądzisz? Nie miałem jeszcze okazji pogadać z nią w cztery oczy dłużej niż 10 minut. Podoba mi się ta dziewczyna, ale nie traktuję jej jak bóstwo i ostateczny cel moich wszystkich wysiłków. Zresztą ona jest zaręczona, więc nie mam zamiaru do niej “startować”. Rozwijam się dalej i myślę, że z czasem na pewno poznam kogoś bardziej bliższego mojemu ideałowi kobiety. Jednak sam fakt, że najładniejsza dziewczyna na roku zwraca na mnie swoją uwagę, to już jest dla mnie wyróżnienie i olbrzymia zachęta do dalszej pracy nad sobą. I pomyśleć, że ja kiedyś nie potrafiłem nawet skleić po polsku zdania przed ładną dziewczyną…

Przesłanie płynące z tej historii jest proste: pracujcie nad sobą i nie zniechęcajcie się, a możecie być pewni, że efekty w końcu przyjdą i to może nawet jeszcze lepsze niż sobie wyobrażacie!

Reply